İmâmiyye Şîası'nın on birinci imamı Hasan el-Askerî'nin oğlunun genç yaşta gaybet iddiası, başlangıçta sadece imâmet yarışında öne geçmek için ortaya atılmış gibi gözükürken, zaman içerisinde Şiîliğin gidişatına yön veren en önemli köşe taşlarından biri olmuştur. Daha sonra on ikinci imam Muhammed el-Mehdî olarak tanınacak çocuğun varlığı ve gaybeti fi kri, Şiî imâmet düşüncesini yeni bir sürece sokmuş ve günümüz Şiîliğinin alt yapısını biçimlendirmiştir.