“Kendimi senden sürgün ettim. Sense buna izin verdin. Sen Rilke’nin meleği değilsin! O ki gökleri artık
sevmiyor ve ait olduğu insan onu serbest bıraktığında, yüzünü özlemle ona doğru eğiyor. – Ama belki bu
da benim suçum. Yaradılışında sana çok az alan bıraktım, fazla hareket edemedin. Senin biricik
hareketinin bana yönelmek olacağını düşünemedim. Anımsıyor musun sana gülümsemeyi yasaklayışımı?
Ben suskudan bir melek olmanı arzu etmiştim. Belki de sen arada sırada bana dokun ...